پونه سرا

بنام خدا

در یک روز عالی همراهی کردن همکارم به اتفاق خواهرزده اش برایم فرصتی بود تا از طبیعت زیبای جنگل های ناهارخوران بی نسیب نباشم. مسیر نسبتا کوتاه و گل گشتی بود. و تا قبل از ظهر برگشتیم خانه.

در مرز پنجاه سالگی به این نتیجه رسیدم که عدالت خداوند در این است که انسان ها در هر سطحی از ثروت، قدرت، دانش و هر توانمندی می توانند احساس خوشبختی کنند و این فقط و فقط به خود شخص بستگی دارد. یک انسان از خوردن ساده ترین غذایش می تواند لذتی ببرد که شخصی دیگر از خوردن بهترین غذا نتواند همان لذت را ببرد و الی آخر ...................

بنابراین برای همه آرزوی خوشبختی می کنم.

جای دوستان خالی